Ik kon me nooit voorstellen hoe het zou zijn om mij te zijn. Je bent anders. Mensen zullen je niet accepteren. Mensen kennen het niet. Het is raar. Dat is wat ik altijd dacht wat anderen van mij zouden denken als ik was zoals ik nu ben.
Maar ik heb geleerd. Een heleboel zelfs. Mijn belangrijkste levensles heb ik geleerd op het schoolfeest van 12 juni 2015. Het was een zachte zomeravond en Ben, mijn beste vriend, stond voor mijn deur om mij op te halen voor het feest. Ik was eigenlijk niet van plan om te gaan, maar Ben stond er op dat ik mee ging. Hij had beloofd dat het een onvergetelijke avond zou worden en dat hij een verrassing voor mij zou hebben. Toen hij dat zei lachte hij heel ondeugend en ik was even bang dat hij mij de liefde ging verklaren. Gelukkig zag Ben dat ik dat idee had – ja we kunnen vaak elkaars gedachten lezen – en hij verzekerde me dat dat niet de verrassing zou zijn. Mijn nieuwsgierigheid won en we spraken af dat hij mij zou halen.
Meteen bij binnenkomst zag ik Emma staan. Ze stond aan de kant met haar vriendinnen te dansen. Ze zag er prachtig uit. Het liefst bleef ik de hele avond ongestoord naar haar kijken, maar ik werd door Ben meegesleurd naar de bar. We gingen zitten op een kruk en keken naar de dansende mensen. Dat is wat we het liefst deden, kijken naar anderen. We doen het overal. Soms doen we het om onszelf beter te voelen, want dan zien we iemand in een rolstoel met maar één been langskomen en dan zeggen we tegen elkaar dat we best veel mazzel hebben met hoe wij zijn. De andere keer doen we het om te verlangen naar de onbereikbare perfectie van anderen. Dat heb ik bij Emma. Altijd als ik haar zie, voel ik een onbeschrijfelijk gevoel van binnen. Zij is mijn onbereikbare perfectie. Ben heeft me er al meerdere malen van proberen te overtuigen dat ik mijn liefde heus wel aan Emma kon verklaren. Hij zei dat er dan een last van mijn schouders zou vallen. Ik zei altijd dat ik er over na zou denken, maar dat denken kwam er nooit van. Eén keer heb ik er wel aan gedacht. Hoe mooi het zou zijn als zij hetzelfde voor mij voelde. We zouden zo gelukkig kunnen worden.
Eigenlijk had ik die gedachte best wel vaak, maar ik durfde het niet toe te geven. Misschien wist Ben wel dat ik die gedachte af en toe had. Misschien kent hij me iets te goed…
‘Hè, ik moet even wat doen.’ zei Ben plotseling. ‘Huh waarom? Wat ga je doen?’ ‘Dat zal je wel merken.’ Weer kwam dat vreemde lachje op zijn gezicht. Ben liep langzaam weg en ik keek hoe hij verdween tussen de dansende mensen. Ik draaide me om en bestudeerde de flessen die op de bar stonden. Na een tijdje ging er iemand naast me zitten. Dat voelde ik. Ik probeerde onopvallend te kijken wie het was. Alles wat ik kon zien, was dat het een meisje was met prachtige blonde haren en een licht roze jurk. Ik herkende haar niet meteen, maar toen… Het was Emma. Nu zag ik het. Ik wilde eigenlijk weggaan, maar om de een of andere reden plakte ik vast aan de kruk. ‘Oh hé Sarah!’ zei Emma. ‘Hoi Emma’ ‘Je ziet er echt leuk uit. Het is weer eens wat anders dan een jurk, zo’n vrouwelijk pak.’ ‘Dankjewel Emma, jij ziet er ook prachtig uit.’ Emma giechelde. ‘Wist je dat Ben er voor heeft gezorgd dat onze kleding bij elkaar past?’ fluisterde ze. Ik keek haar raar aan en wilde net vragen wat ze bedoelde toen ik de stem van Ben door de microfoon hoorde galmen. ‘Goedenavond iedereen. Het volgende nummer is voor mijn beste vriendin Sarah. Sarah, ik weet dat je niet wilde dat ik jouw geheim aan iemand zou vertellen, maar ik moest wel. Het maakt niet uit op wie je valt. Het gaat er om dat je van diegene houdt. Ik wil dat je dat onthoudt. Deze is daarom voor jou. Geniet! Je hebt het verdiend.’ Ik glimlach. ‘Wil je dansen?’ vroeg Emma. Ik lachte verlegen, maar knikte en zei ‘Heel graag!’ We liepen hand in hand naar de dansvloer en langzaam begon het nummer Silly Love Songs van Wings.